O GÜN…
O gün “her şeyi yarım kaldı” diyecekler;
Bitecek sürgündeki misafirlik;
Bir dizi hikaye kalacak, yazılmayan…
Bir kitap hacminde, anlık bakışlar;
Kızgın güneşle yıkanan beden;
Zemheri soğukta kuruyacak.
Çıkılacak iki kapılı hanın;
İkinci kapısından.
Belki birazdan;
Belki yarından;
Bakacaklar birbirlerinin yüzüne;
Hüzünle kucaklaşacak dal fidan;
Senin yokluğunda;
kendileri için toplanacaklar.

O gün “çok yazık oldu”diyecekler;
Hatıra defterin konuşacak, usulca;
Ne kadar kederli şiirlerin varsa;
Hepsi silinmiş olacak.
“Ne talihsiz adammış”diye mırıldanacaklar;
yavaşça…
Belki gelecekler konu komşudan sonra;
İşte o an,
gündüzlerin sonbahara dönecek;
Gecelerin kışa.
Konuşacaklar, havadan,sudan…
Uzaktan, yakından…
Gözler nemlenecek;
Belki silinecek yalandan.
Sen varmışsın gibi koşturacaklar…

O gün herkes güzel şeyler yazacak.
Taziyeler bir gün, iki gün;
Anmalar belki bir ay, belki bir yıl;
Sonra herkes unutacak.
Torun torba hatırlamayacak bile.
Topraktan sökülen gonca gül gibi;
mezarın yalnızlaşacak.
Beyaz gelinlik giyecek,
kardan dağlar.
Yastık kafana bıçak;
yatak diken yığını olacak.
Ondan, şundan, paradan maldan; paylarını alacaklar.
Sen varsın gibi, kardeşçe ayrılacaklar.

O gün “iyi insandı”diyecekler.
Ama yalan;
“Şahidiz” diyecekler yalan;
“İyi bilirdik” diyecekler, yalan;
“Helal olsun” diyecekler, yalan;
Sanki sen memnun kalmışsın gibi;
Yalandan ağlayacaklar…