“Ölçülü sev” demiş, Mevlana bize;

Çok sevmenin bedelini isterim.

Düşmem dedim, düştüm büyük dehlize;

Karanlık yollarda, kaldı gözlerim.

Kıymeti yok, sen sözüme söz katma;

Dediklerim sırdır, yabana atma,

Hoş sözlere kanıp, üstüne yatma;

Kavi duruşları, anar özlerim.

Garipler dağına yolun düşerse;

Yüzündeki gamze, sensiz gülerse,

Değerim yok diye, gönül küserse;

Can evimden azar azar öderim.

Gölge verir ağaç, dalları kurur;

Alevin şavkına, gölgesi vurur;

İçte yanan ateş, boğazda durur;

Bir üflesen, hiç yanmadan sönerim.

Ne olacak deme, bu işin sonu?

Küflenmiş korzadan, aldık bastonu.

Akamete düşse, gönül sezonu;

Titrek adımlarla yine beklerim.

Ben böyleyim, hep kendime kızarım;

Bazen saçma, bazen içten yazarım,

Sorma bana, gönlünde ne ararım?

Şimdi dilim varmaz, sonra söylerim.