Gelme bayram gelme, gücümüz yok.
Hatırlatma bize kaybettiklerimizi;
Üzme bizi…
Yorulduk musalla taşına boyun bükmekten.
Acaba sıra kimde demekten.
İnsan sayımız çok;
Yürek sayımız hiç yok.
Yıl döner, yine gelirsin;
Tadın tuzun kalmadı;
O dur, budur;
Gidenlerin yeri dolmadı.

Gelme bayram gelme, sözümüz yok.
Hatırlatma bize eski muhabbetleri;
Konuşanlar çok;
Anlatanlar yok;
Anlayanlar sessiz.
Mektupla aranılan zamanlar vardı.
Siyah beyaz bayram kartları vardı.
Zarfın içinden, kurumuş gül yaprağı çıkardı.
Gönülden gönüle yol vardı.
Yağmurda  papatyalar ağlardı.
Hasretle beklenen kavuşmalarda;
Omuzlardan gözyaşı akardı.
Ne bileyim?
O zamanki insanlar;
Adam gibi adamdı.

Gelme bayram gelme yönümüz yok.
Her taraf harabe;
Evler kurtlu peynir gibi virane;
Uğrayan yok, kalan yok.
Tek kapta yenen kalabalık sofralar yok.
Bölüşme yok, görüşme yok.
Bayramlık ağzını açanlara;
Cevabınız yok.
Dedeler yoktan azardı;
Neneler ağzını kapardı;
O çağlayan merhametli yüzlerin;
Sayısı azaldı.

Gelme bayram gelme yüzümüz yok.
Gözümüzde yaş kalmadı.
Şehid annelerin dolu yüreği;
Sanki bu bayram ayazda kaldı.
Yetimler, öksüzler nice dertli yürekler;
Sen geldin diye karardı.
Cihanı kucaklayan deli dumrulların;
Devri kapandı.
Sokaklar üryan;
Haslet dönemi kapandı.
Mazlumlar masum oldukları için suçlandı.
Zalimler zulmüyle kazandı.
Gün bitmiş;
Karanlık ışığa karşı kazandı.
Kubbede hoş bir sada kaldı.
Dünya yalandı;
İnan yalandı.