Çocuklar Rabbimizin en güzel mucizesi, en narin emaneti.
Çocuklar mutluluk, çocuklar umut.
En yorgun zamanların, en sıkıntılı anların terapi gibi tedavi edici özelliği olan çocuklar.
Çocuklar saf, çocuklar temiz, çocuklar kirli hayatın kirlenmemiş yüzü..
Yalan dolan bilmezler...
Kötülük, hile nedir bilmezler...
Kin tutmayı, nefret etmeyi bilmezler...
Onlar çocuklarımız.
Ünlü bir düşünür şöyle der: “Çocuklar yeni dökülmüş bir beton gibidir, onların üstüne ne koyarsanız hepsinin izi kalır. Çocukları göklere çıkarmak da bizim elimizde, erdemden uzak bireyler olarak yetiştirmekte.”
Biz de betonlara yazalım yazdık, iz bırakalım dedik.
ABC’den başladık, MASTIR’dan çıktık.
Elleri elimizde okullara götürdük, akşam bekledik, bıraktığımız yerden aldık.
Okul kapılarında sınav süresince saatlerce nöbet tuttuk.
ÖSS, ÖSYM, KPSS, YDS ve dahi ehliyet imtihanlarında onlarla beraber ter döktük.
Bir gün dahi ihmal etmedik.
Hep çocuk gördük, hep çocukça sevdik.
Neylersiniz ki,
Büyüdüklerini hiç fark etmedik.
Annesi, tam kapıdan çıkarken sütünü ayakta içirdi.
Babası dolmuşa kadar yanında yürüdü, duraklarda bekledi.
Bir kerecik yüksünmedi, yoruldum demedi, bıktım demedi.
Hasta olduklarında aile hep ayaktaydı.
Acil servis el altında, sıcak ıhlamur el üstündeydi.
Her şey bu minvalde devam edip gidiyordu.
Bir gün havaalanında eller veda ile sallanmaya başladı.
Sonra otobüs duraklarında kucaklaşarak ayrılmalar sıklaştı.
Bir şeyler değişiyor, ama ne oluyordu acaba?
Göğüslerin sol tarafındaki ağrılar sıklaşmaya, göz pınarlarının suyu coşmaya meylediyordu.
Hep çocuk gördüklerimiz, çocukça sevdiklerimiz büyümüş, kapına sığmaz olmuş, dışarı taşmaya başlamıştı.
Emek veriyorsun, dişinden tırnağından kazınarak büyütüyorsun.
Sonra yeşermesini, yaprak açmasını, çiçeklere bezenmesini seyrediyorsun.
Ellerin bazen hüznün görünmesin diye yüzüne, bazen bezen de dizinde gidip geliyor…
Ve o yalın gerçekle yüzleşiyorsun..
Nasıl ayrılacaksın?
