Bu yazıyı yazmamın nedeni, gittikçe artan hızla her şeye günün piyasa koşullarına göre değer verme biçiminin yaygınlaşmasının bende doğurduğu kaygıdır. Elbette salt ekonomik faaliyetlere dayalı iş kolları olacaktır. Bu yaşamın vazgeçilmezidir. Bununla birlikte bir orman ekosistemine sadece elde edilecek kerestenin günün koşullarında ederi ile değer biçemezsiniz.  Uygulamalı bilimlere veri sağlayan temel bilimleri doğrudan ekonomik kazançlara yönelik çıktıları olmadığı için değersiz sayamayız.

Salt ekonomiye dayalı değer biçmede, değer biçilen şeyin bir veya birkaç özelliği göz önüne alınır. Oysa bazı şeylerin hesap edilecek çok sayıda başka değerli yönleri de bulunabilir. Örneğin bir ormandaki ağaçların değerini tomruk olarak ne kadar ihtiyacı karşıladığına bakılarak para karşılığı olarak hesap edebilirsiniz. Oysa bu değer biçmeye ağaçların erozyonu önlemeye, toprağın verimliliğini artırmaya, havayı ve suyu temizlemeye, birçok canlıya ev sahipliği ve besin teşkil etmeye yönelik yönleri dâhil değildir.

Yürütülen birçok kültürel faaliyetin topluma kazandırdığı ekonomik bir değer olmayabilir. Fakat bu etkinliklerin binlerce yıllık süreçte oluşmuş kültürü koruma, yaşatma, gelecek kuşaklara aktarma ve toplumu bir arada tutma değeri her zaman göz önünde bulundurulmalıdır.

Çok kalabalık sınıf ortamlarının bir öğretmenle idare edilmeye çalışılması ekonomik olabilir. Bu şekilde değer biçmeye, eğitim kalitesinin düşüklüğü ve bu koşularda yetiştirilmiş bireylerin toplumsal ve mesleki yetersizliğinin doğurduğu sonuçlar dâhil edilmemektedir.

Sonuç olarak, birçok şeyin değerinin günün piyasa koşullarına göre ekonomik olarak ölçülmesi zaruridir. Buna herhangi bir itirazımız olamaz. İtirazımız; eğitim, kültür, sanat, edebiyat, çevre gibi alanlarda da her şeyin değerinin ve öneminin piyasa koşullarına göre belirleme alışkanlığının hızlıca yaygınlaşmasınadır. Bu şekilde değer biçme yöntemimiz yakında bizi Allah korusun, yaşlı büyüklerimizi bakmamızın ekonomik olup olmadığını bile düşündürmeye başlatacaktır.