Trabzonspor ne zaman sıkıntılı bir duruma düşse, Anadolu deplasmanlarında tribünlerden bu tezahürat yükselir. Belki mistik bir yönü de vardır, bilmiyoruz ama hangi şehrin stadından yükselse üç vakte kadar kendini “küme”de bulur. Öyle ki, sonraki yıllarda Türkiye’nin 5. Şampiyonu olmuş Bursaspor bile zamanında bu akıbetten kurtulamamıştı.

Son olarak Akhisar maçında bu slogan duyuldu ve başta Sayın Başkan Muharrem Usta olmak üzere birçok Trabzonsporlu çok üzüldü ve öfkelendi. Hâlbuki bu yeni bir hadise değil ve dediğimiz gibi sıkça tekrarlanıyor. Hâttâ bazen Trabzonspor zor durumda olmadığında bile.

Peki, nedir bunun esbab-ı mucibesi? Müsaadenizle biraz gerilere gidip, oradan bugünlere gelelim:

Trabzonspor'un altın yıllarını yaşadığı dönemlerde, Anadolu'nun Trabzon(spor)'la bir alıp veremediği yoktu, bilakis büyük bir sempati ve hayranlık besliyordu ona karşı. Çünkü Anadolu'nun hali her açıdan içler acısıydı, İstanbul da kendisine yıldızlar kadar uzaktı. Trabzonspor, onların gözünde bu büyük ezikliğin intikamını almıştı.

Sonraki yıllarda hem İstanbul'a göçler alabildiğine hızlanarak devam etti, hem Anadolu özellikle ekonomik anlamda büyük bir gelişme gösterdi. Hem de bu göçler sonucunda İstanbul ile Anadolu bir çeşit entegre oldu, aralarındaki bağlar kuvvetlendi. Bir ölçüde İstanbul Anadolu'laştı, Anadolu da İstanbul'laştı. İstanbul'a gelen Anadolulular iş güç sahibi oldular, dernekler vakıflar kurdular, önemli yerlere geldiler. Anadolu'nun herhangi bir yerinden İstanbul'a gelen bir vatandaş kolay kolay aç da kalmazdı açıkta da. Kültürel ve sosyal anlamda yabancılık da çekmezdi. Memleketinde ne varsa İstanbul'da da vardı artık.

Eh, Anadolu İstanbul karşısında eskisi kadar zavallı olmadığına göre, pastadan biraz daha fazla pay isteme hakkına da sahip olmalıydı. Aynı dönemde Trabzonspor eski başarılarından, Trabzon şehri de onların gösterdiği ekonomik gelişmelerden hayli uzak kalınca, pastadan alabilecekleri en kolay dilimin Trabzon(spor)'a ait olduğunu düşündüler. Trabzonspor'un havuzdan aldığı paranın miktarına mızmızlanmalarını, küme düşme hattıyla alakasının bulunmadığı bir dönemde bile "Trabzon kümeye!" sloganını bir hoş sada (!) gibi gök kubbeye salmalarını, Avni Aker'de “rakip futbolcu-sahaya giren sivil” ayırt etmeksizin tekme tokat dövecek cür'eti bulmalarını (olaylı Sivas maçını hatırlayınız) ancak bu şekilde okuyabiliriz. İstanbul takımları için “kümeye!” sloganını kolay kolay duyamazsınız, çünkü İstanbul artık hem Anadolu’yla entegre olmuştur hem de kulüp bazında hâlâ kendilerinden çok yukarıdadır. Ama Trabzon aynı onlar gibi (!) bir Anadolu şehridir.

O halde ne yapmalıdır?

Birincisi, bu sloganı tepki göstererek ortadan kaldırmanın mümkün olmadığı anlaşılmalıdır. Hele o şehirde Trabzonspor sempatizanlarının da bulunduğu asla ve kat’a unutulmamalı ve bütün şehre birden tepki göstermek, küfür edip aşağılamak akıllardan bile geçmemelidir.

İkincisi, Trabzonspor komşu vilayetlerden başlamak suretiyle yurdun dört bir yanında bulunan büyük potansiyelinden azami surette istifade etmeye çalışmalıdır. “Anadolu’nun falan şehrinin filan köyü olduğu gibi Trabzonsporluymuş, vay anasını, ula helal olsun” deyip de hemen akabinde yine günlük kısır çekişmelere dalıp gitmekle bu işlerin olmayacağı kesindir ve ne yazık ki hâlihazırda o insanlar için bundan başka bir şey yaptığımız da yoktur.

Üçüncüsü, ikinci maddeyle yakın ilişkili ve onun içinde de konumlandırılabilir ama ben ayrı tutacağım: İstanbul gerçeği. Koca bir Trabzon ve Trabzonspor var İstanbul’da. Bu büyük enerji organize edilmeli, harekete geçirilmeli ve Trabzonspor’un gücüne güç katmalı.

Bu, Trabzon’daki Trabzon ile İstanbul’daki Trabzon’un koordine ve iş birliğiyle olmalı. Trabzon’daki Trabzon İstanbul’u görmezden gelmeye, hafife almaya devam eder de İstanbul kendi başına irade geliştirmeye kalkarsa Trabzon’daki Trabzon çok pişman olabilir. Bizden söylemesi…