Trabzon Şalpazarı ilçesi Kabasakal mahallesi nüfusuna kayıtlı, İstanbul Samandıra'da ikamet eden ve halen vatani görevini yapmaktan olan İsa Ergin Ağrı Doğubeyazıt'ta şehit düştü.
İsa Ergin'in cenazesi 2 Haziran perşembe günü Şalpazarı'dan devlet töreniyle kaldırılacak.
Bilindiği üzere geçen hafta da yine Şalpazarı'nın Üzümözü mahallesinden Alper Al şehit olmuştu.
Ateş Çağı
Türkiye, Yunanistan, İtalya gibi ülkeler yazın çok sıcak olabiliyor ve orman yangınları da doğal kabul ediliyor.
Ancak görüyoruz ki yazları bile kış gibi geçen Kanada ve Rusya gibi ülkelerde de söndürülemeyen devasa yangınlar oluşuyor.
Bu büyük bir iklim değişiminin habercisi değil mi?..
Belli ki dünya yeni bir çağa giriyor…
Bir kazık çakma hikâyesi
“Hadi ama, biriniz gelsin artık” demese, yerinden kimse kalkmayacaktı.
Yüzbaşı dedem, elinde bir kestane kazığı, tarlanın kenarına “firahti” çakmak için bir yardımcı arıyordu. Hem kazığı tutmak, hem de tokmağı vurmak mümkün değildi. Ağabimle beraber yol kenarında, hangimiz gitsin ve dedeme yardım etsin diye karar veremiyorduk.
Anneler evin yüreğidir...
Rivayet edilir ki, Cengiz Han, bütün hanları toplamış ve sağ yanına da eşini oturtmuş. “Ben hepinizin, bütün hanların hanıyım!”, sonra da başına sağ tarafa çevirmiş, eşini işaret ederek “bu da benim han’ım” demiş.. İşte “eş” ve “anne” anlamına gelen “hanım”ın hikayesi de böylece girmiş hayatımıza...
Bundan dolayıdır ki, bir kadına karşı kullanılan “hanımefendi” tabiri çok yerinde, güzel yakıştırma olmuştur.
Bu gelirden vazgeçmeliyiz
Avlanma dâhil doğaya ilişkin birçok düzenleme masa başında yapılıyor. Ya alandaki gerçek durum nasıl? İnsan davranışlarını, algılarını ve değer yargılarını değiştirmedikten sonra doğayı koruma üzerine geliştirilen yasal düzenlemelerin pek işe yaramadığını da belirtmek istiyorum. Bu yazıyı bitki örtüsünün zayıf olduğu bölgelerimizdeki hâlihazırda ava konu olan hayvanların içinde bulunduğu mevcut durumu aktarmak, onların çetin yaşam mücadelesindeki imdat çağrılarına tercüman olmak ve tarihe bir not düşmek için kaleme alıyorum.
Bir dostun ardından...
Onu ilk önce 1990’lı yıllarda tanıdım. Muhsin Yazıcıoğlu partiden ayrılmış, yeni bir hareket başlatmak için memleketi dolaşıyordu. Belediye Toplantı Salonunda müthiş bir kalabalık vardı. Bu duruma sevinenler ile bu duruma itiraz edenlerin tartışmaları salondaki heyecanı artırıyordu. Kara yağız bir adam dikkat çekici bakışlarla etrafını süzerken, yüksek bir sesle “bırakın tartışmayı, biz aynı tavanın balığıyız, burada tartışmak hoş değil, düzelir her şey” diyerek, farklı bir duruş gösteriyordu.
Son felaketin ardından
Doğanın çalışma düzenini değiştiremeyiz. Değiştirdiğimizde o zaten doğa olmaktan çıkar ve doğa olma özelliğini devam ettirmek için bizim felaketler dediğimiz yöntemlere başvurur. Çalışma düzenini değiştirme girişimlerimize karşı doğanın gösterdiği hışımlar bize bir türlü gereken dersi veremiyor. Kaybettiklerimizi alt alta sıraladığımızda gereken dersleri almak için daha başka ne olması gerekiyor?
Bir bayramın ardından...
Bayram yazıları genellikle eski zamanlarda olup bitenlerden güzellemeler yaparak anlatılır ve yeni kuşaklara hoş bir seda gibi aktarılır. Doğru olan da budur zaten. Dini bayramların zorluğundan ve eziyetli tarafından bahsetmek, sevimsiz olayları tekrarlamak işin manevi havasını unutturur, eziyetli bir anlatıya dönüşür.
Bir odun yarma hikayesi
"Baltayı önce ben vurayım, sen de yarılmaya başlayan yere vur" dedi dedem. Eskiden odun yaranlar bilir, baltayı ilk önce erbabı olanlar vurur, ondan sonra karşısındaki kişi de zaten bir miktar yarılmış ağaca rahatlıkla baltayı oturtturur. Dedem de öyle yaptı, baltayı vurdu, ağaç tam baş kısmından hafifçe ikiye ayrıldı. Aynı düzgünlükte vurabilirsem, ağaç bir çırpıda iki parça olacaktı.
